"Μαντιλοδεμένη μαθιά ... μαντιλοδεμένη ψυχή"

Γιορτή ; Όχι.

Γιορτή θα 'ναι, όταν ξυπνήσω ένα πρωί και η μόνη παγκόσμια είδηση θα είναι:

"Επιτέλους!"

"Στο ΦΩΣ το χαμόγελο εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον πλανήτη" που τόσα χρόνια τα σκεπάζει ένα πανί, ναι, πανί...
Ένα πανί που έχει "φυλάξει" όλη τη σιωπή τους ... ένα πανί που έχει κρύψει την ομορφιά...
Ένα πανί που σου έκαναν τη χάρη και άφησαν απλά μια χαραμάδα για να βλέπεις...
Να βλέπεις την ομορφιά και να μην μπορείς να μιλήσεις γι' αυτήν ...
Να βλέπεις το κακό και τ' άδικο και να μην μπορείς να φωνάξεις γι' αυτό ...
Ίδιο, σαν το μικρό παράθυρο της φυλακής, ψηλά εκεί που στέκει, με δυο κάγκελα στη μέση ... Και πίσω απ' αυτά, ο ουρανός, γαλάζιος, πάντα εκεί ... Ν' αλλάζει την απόχρωση, άλλη τη μέρα κι άλλη τη νύχτα ...
Μα πάντα μένει ουρανός ... εκεί ...
Μαρτύριο το παράθυρο .. Μαρτύριο κι η χαραμάδα του πανιού ... Σου κάνουνε και χάρη ...

Μα η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ χρειάζεται ολάκερο το σώμα, χρειάζεται τη ψυχή ελεύθερη, ντυμένη αμοναχά με την Αλήθεια ... Την "ΑΛΗΘΕΙΑ" που λέγεται "ΖΩΗ" ... Και που κάθε άνθρωπος σ' αυτόν τον πλανήτη έχει δικαίωμα να τη χαρεί ...
Χωρίς "πανιά" στο πρόσωπο, χωρίς "πανιά" στη

ψυχή ...

Και για το τέλος, ΑΓΑΠΗ ...

«Γλυκό μου φως, αναπνοή μου, αίμα μου, θεϊκά μαλλιά μου, μάτια μου, σφραγίδα της καρδιάς μου, στόμα μου γλυκό, απαντοχή μου, λύτρωσή μου, Αγάπη μου… Ψυχή μου!… Εσύ, το νόημα το μοναδικό και απέραντο όλης μου της ειμαρμένης… Αγαπημένη στη Ζωή, Αγαπημένη στο Θάνατο κι ως το βάθος του τάφου μας, πάθος μου ατελεύτητο και άναρχο, ως την καρδιά της Αιωνιότητας…».

Άγγελος Σικελιανός

* Όμορφα τα λόγια όταν σου τα χαρίζουν κάποιοι σαν είναι αληθινά ...

Μα πιο πολύ ..

το χάδι

ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΓΚΗ

Γι' αυτό μας εδόθηκαν τα χέρια, και για το χάδι ... Μοίρασμα αγάπης !

Ψυχή Ταξιδεύτρα (Γ.Μπ)

8/3/2015

" Από μικρή της άρεσε.."

Μουσική παράσταση

"Από μικρή της άρεσε.."


«Mέσα απ’ τα εμπόδια περνάμε κάθε μέρα, κι οι φωνές μας φτάνουν πιο μακριά απ’ όσο φανταζόμαστε. Τ’ ακροδάχτυλα ακουμπούν το άπειρο κι η φαντασία μεταμορφώνει τα πάντα μαζί με την αδερφή της, την έμπνευση. Είναι κάτι που ερωτεύεται τα μάτια μας και τις σκόρπιες αλήθειες που τόσο αγαπήσαμε. Και για όσα ξεθωριάζουν πια, καλώς τα ζήσαμε, σ’ ένα παιδάκι τα χαρίσαμε…». Μαρία Κώτη

Η Μαρία Κώτη μεγαλώνοντας νιώθει πιο παιδί από ποτέ, κι ίσως αυτό να οφείλεται σε μια προίκα αλλιώτικη, τον ιδιαίτερο προσωπικό της τρόπο να εκφράζεται μέσα απ’ το τραγούδι και να επικοινωνεί με τον παράξενο κόσμο των «μεγάλων»…

Μαζί της συμπράττουν οι: Δημήτρης Κουκουλιτάκης (κιθάρες flamenco), Έκτορας Κυριάκου (λαούτο, μαντολίνο, φωνή, παρατηρήσεις…), Αντρέας Αρβανίτης (λύρα κρητική, λύρα πολίτικη, πιάνο, κιθάρα, ζεν) και Αλέξης Νόνης (κρουστά) σε μια μουσική παράσταση που παντρεύει τα τραγούδια των Χαΐνηδων με το Federico Garcia Lorca και το Χατζιδάκη,τον Παπαδιαμάντη με το Ρεμπώ και το «motherless child»,τη Mercedes Sosa με τη Βραζιλιάνα Marisa Monte και την πληθωρική Shakira,τον Αττίκ με τη Δανάη,τη Marriane Faithfull με την Τracy Chapman,το Flamenco μ’ ένα αφγάνικο ερωτικό,τον Κλάδο, τον Σκορδαλό και τα ριζίτικα μ’ ένα καθιστικό απ’ τη Βουλγαρία,το Νίκο Ξυλούρη με τον Άσιμο και άλλα αγαπημένα!

Μια μουσική παράσταση με βασικές αρχές την ελευθερία της έκφρασης, τον άφθαρτο έρωτα, την παιδική περιέργεια και έκπληξη, και την αναρχία…

16, 23 και 30 Γενάρη στη μουσική σκηνή Αυλαία

Όποτε σ' αποθύμησα ..

Εμένα με γνωρίζουνε οι πιο μεγάλοι δρόμοι
δρόμοι που τους περπάτησα μέχρι ν' αλλάξεις γνώμη

Βαθιά της νύχτας μου ρωγμή
πόσο ν' αντέξει ένα κορμί
της πίκρας τ' ανηφόρια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια

Εμένα με γνωρίζουνε οι πιο μεγάλες νύχτες
νύχτες που σε περίμενα κι όμως ποτέ δεν ήρθες

Βαθιά της νύχτας μου ρωγμή
πόσο ν' αντέξει ένα κορμί
της πίκρας τ' ανηφόρια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια


Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Πάρης Περυσινάκης

Βιάζομαι ..

Όλοι το λένε απόγευμα.
Τι χελώνα λέξη είναι αυτή. Βιάζομαι.
Απόγευμα. Αυτή δεν είναι χρονομέτρηση
είναι καθιστό και ξόμπλιασμα
πόσο ουρανό καταπάτησε μια χρυσαφένια γραμμή...
Όλοι το λένε απόγευμα.
εγώ το λέω αποχωρίζομαι. Σκέτο.
Κατευθείαν. Δίχως νερό. Μια και κάτω.
αδιάλυτο το καταπίνω το απερίφραστο.

Κική Δημουλά ( Συνάντηση )

Ο Γενάρης του 1904

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα.

Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική —
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική.


Καβάφης Κ. Π.

Μη χάνεις το θάρρος ..

Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.


Τάσος Λειβαδίτης

Νεότερος

Ό,τι δείχνω είναι η ουράνια πηγή
με τον έρωτα
με τα στήθη
ό,τι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή
με γυμνά δάκρυα
με πόνο θησαυρισμένο βλέμμα
ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τις πεταλούδες.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τους συνομηλίκους μου
στο δειλινό παιχνίδι.
Αισθάνομαι μόνος
αφού δεν έχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε
και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.
Σύντροφε ουρανέ
άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια
κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο
πάει κι η αγάπη
χάνεται
σαν το νερό στην πέτρα.
Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;
Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.


Νίκος Καρούζος

Η Γέννηση

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο
ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δε θα 'χαμε να πούμε
τίποτα
ωραιότερο απ’ αυτό..


Τάσος Λειβαδίτης

"..Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος, να 'ν' ήμερος, να 'ναι άκακος .. λίγο φαΐ λίγο κρασί Χριστούγεννα κι Ανάσταση.." Ελύτης

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Κάλαντα Χριστουγέννων Θράκης

Χριστός γεννιέται χαρά στον κόσμο , χαρά στον κόσμο τα παλικάρια
Σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες η Παναγιά μας κοιλοπονούσε
Κοιλοπονούσε, παρακαλούσε τους αρχάγγελους , τους ιεράρχες
Σεις, αρχαγγέλοι και ιεράρχες στη Σμύρνη πάτε , μαμές να φέρτε
Άγια Μαρίνα ,άγια Κατερίνα στη Σμύρνη πάνε μαμές να φέρουν
Όσο πάνε κι όσο να΄ρθουν η Παναγιά μας ξελεφτερώθη
Στην κούνια το βαλαν και το κουνούσαν , το τραγουδούσαν
Σαν ήλιος λάμπει, Σα νιο φεγγάρι το παλικάρι
Φέγγει σε τούτον το νοικοκύρη με τα καλά του, με τα παιδιά του
Με τα καλά του με τα παιδιά του με την καλή νοικοκυρά του





Κάλαντα Χριστουγέννων Κρήτης

Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη θεία Γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη
οι ουρανοί αγάλλονται χαίρετ' η φύσις όλη.
Εντός σπηλέων τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων
ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων.
Κερά καμαροτράχηλη και φεγγαρομαγούλα
και κρουσταλίδα του γιαλού και πάχνη από τα δέντρα
Aπου τον έχεις τον υιό το μοσχοκανακάρη
λούζεις τον και χτενίζεις τον και στο σχολείο τον πέμπεις.
Κι ο δάσκαλος τον έδειρε μ'ένα χρυσό βεργάλι
και η κυρά δασκάλισσα με το μαργαριτάρι.
Είπαμε δα για την κερά ας πούμε για τη βάγια
άψε βαγίτσα το κερί, άψε και το διπλέρι
και κάτσε και ντουσούντισε ήντα θα μας εφέρεις.
Για απάκι, για λουκάνικο, για χοιρινό κομμάτι
κι από τον πύρο του βουτσιού να πιούμε μια γεμάτη.
Κι από τη μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι
κι αν το΄χει κάνει η γαλανή ας είναι ζευγαράκι
κι από το πιθαράκι σου λάδι ένα κουρουπάκι
κι αν είναι κι ακροπλιάτερο βαστούμε και τ' ασκάκι.
Φέρε πανιέρι κάστανα, πανιέρι λεπτοκάρυα
και φέρε και γλυκό κρασί να πιουν τα παλληκάρια
Κι αν είναι με το θέλημα άσπρη μου περιστέρα,
Ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε «καλησπέρα».





Κάλαντα Χριστουγέννων Πόντου

Χριστός γεννέθεν χαράν σον κόσμον
χα! καλή ώρα, καλή σ΄ μέρα
χα! καλόν παιδίν οψέ γεννέθεν

οψέ γεννέθεν ουρανοστάθεν
τον εγέννεσεν η Παναγία
τον ενέστεσεν αε παρθένος

Εκαβάλκεψεν χρυσόν πουλάρι
κι εκατήβεν σο στραυροδρόμι
σταυροδρόμι και μυροδρόμι.

Ερπαξάν ατόν οι χιλ Εβραίοι
χιλ Εβραίοι και μύρι Εβραίοι
χιλ Εβραίοι και μύρι Εβραίοι.

Α σ ακροντικά κι α σην καρδίαν
αίμα έσταξεν χολήν κι εφάνθεν
ούμπαν έσταξεν και μύρος έτον
μύρος έτον και μυρωδία.
Εμυρίστεν ατό ο κόσμος όλον
για μυρίστ ατό κι εσύ αφένταμ
συ αφένταμ καλέμ αφένταμ.
Ερθαν τη Χριστού τα παλικάρια
και θυμίζνε τον νοικοκύρην
νοικοκύρην και βασιλέαν.
Δέβα σο ταρέζ κι έλα σην πόρταν
δος μας ούβας και λεφτοκάρα
κι αν ανιοιείς μας χαρά σην πόρτα σ






Ευχές για μια καλύτερη ζωή, με υγεία και αγάπη

Όμορφα ταξίδια ψυχής..

Να 'μαν πουλί .. να πέταγα .. να πέταγα ψηλά ..